A messianic prophethood claims within Islam, Hinduism and Christianity in the context of zeitgeist

The concept of “zeitgeist” is used toexpress the rising values of time withinthe framework of the ideas that emergein a certain period. The concept enablesthe understanding of similar ideasemerging in the same or different geographies at certain times. Because humanbeings often display similar attitudes in similar situations, and even ifthey live in different regions and geographies, they produce similar solutionsto their common needs. As a matter offact, it is understood that the similarsituational so took place in the 19thcentury, the people struggled with disasters and wars and in connection withthis, ideas related to “the End of theWorld” were put forward. Some peopleliving in different parts of the world,such as the Indian sub-continent, Europe, Russia, and America, were in a"savior" expectation, and some of themwere in the expectation of a “prophet” inthe context of the continuity ofprophethood in that time. In this context, various beliefs about the combination of salvation and prophethood institutions have also come to the agenda;thus, a new theory of prophecy, whichwe can call "messianic prophethood",meaning “savior-prophet”, which expresses a higher mission, has emerged.The basis of this theory was the ideathat a mere “savior” would not beenough for the restoration of the deterioration in the end times and a universalsavior-prophet would be needed to dissolve religious differences. This understanding carries out a significant mission in terms of understanding thespirit of that time. The aim of this studyis to examine some examples of theclaims of “messianic prophethood” inIslam, Hinduism and Christianity in thecontext of “zeitgeist”.

“Zamanın ruhu” mefhumu, belli bir dönemde ortaya çıkan fikirler çerçevesinde zamanın yükselen değerlerini ifade etmek için kullanılmaktadır. Kavram, aynı veya farklı coğrafyalarda ortaya çıkan benzer fikirlerin anlaşılabilmesine imkân vermektedir. Zira insanoğlu, çoğu kez benzer durumlarda, benzer tutumlar sergilemekte, farklı bölge ve coğrafyalarda yaşasa dahi, ortak ihtiyaçlarına benzer çözümler üretmektedir. Nitekim dünyanın yıkım ve savaşlarla karşı karşıya kaldığı ve bu bağlamda dünyanın sonunun yaklaştığına inanılan 19. yüzyılda da aynı durumun söz konusu olduğu anlaşılmaktadır. Bu dönemde, Hint alt-kıtası, Avrupa, Rusya ve Amerika gibi dünyanın birbirinden oldukça farklı coğrafyalarında yaşayan insanların bir kısmı “kurtarıcı”; bir kısmı ise nübüvvetin kesintisizliği düşüncesi bağlamında bir “peygamber” beklentisi içerisinde olmuşlardır. Bu minvalde, “kurtarıcılık” ile “nübüvvet” müesseselerinin bir araya getirilmesine dair de çeşitli inanışlar gündeme gelmiş; böylelikle daha yüksek bir misyon ifade eden ve “kurtarıcı-peygamber” anlamına gelen “mesiyanik nübüvvet” olarak adlandırabileceğimiz yeni bir nübüvvet teorisi ortaya çıkmıştır. Bu teorinin temelinde ise ahir zamandaki bozulmanın restorasyonu için artık salt bir kurtarıcının yetmeyeceği ve din farklılıklarını eritecek evrensel çapta bir “kurtarıcı-peygamber”e ihtiyaç duyulacağı düşüncesi yer almıştır. Bu anlayış da o dönemin ruhunun anlaşılabilmesi açısından önemli bir misyonu icra etmektedir. Bu çalışmada da hedeflenen, İslam, Hinduizm ve Hristiyanlık içerisinde söz konusu olan mesiyanik nübüvvet iddialarına dair bazı örneklerin “zamanın ruhu” bağlamında incelenmesidir.