Üreterosel olgularında tedavi yaklaşımı (10 yıllık klinik deneyim)

Amaç: Bu çalışmada, son 10 yılda takip ve tedavi ettiğimiz üreterosel olgularını incelemeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: 2000-2010 yılları arasında tedavi ettiğimiz 26 hasta incelendi. Bulgular: Olguların 15’i kız, 11’i erkekti. Ortalama başvuru yaşı 2.4 yıl (7gün-14 yaş) idi. Olguların 5’i antenatal hidronefroz nedeniyle tetkik edilmiş, 10’unda üriner sistem infeksiyonu (ÜSİ), 4’ünde karın ağrısı, 3’ünde vulvada kitle (üreterosel prolapsusu), 2’sinde idrar yapmada zorlanma, 1’inde hematüri ve 1’inde soğuk algınlığı nedeniyle yapılan incelemede üreterosel saptanmıştı. Sintigrafide hastaların 23’ünde renal hasar saptandı. İki olguda ek hastalık olarak üreter alt uç taşı ve bir olguda mesane fistülü vardı. Toplamda 11 olguda VUR saptandı. İlk girişim olarak, endoskopik üreterosel ponksiyonu, 10’una endoskopik üreterosel insizyonu, 1 hasta da ise üreterosel eksizyonu ve üreteroneosistostomi uygulandı. Takipte sebat eden veya artan vur nedeniyle 3 hastaya açık cerrahi uygulandı. Tekrarlayan ÜSİ ve nonfonksiyone üst pol nedeniyle 6 hastaya parsiyel nefrektomi gerekti. Son takipte olguların 18’inde şifa, 4’ü takip dışı, 2’sinde VUR mevcut iken, 2’si ölmüştü. Sonuçlar: Üreterosellerin çoğuna çift sistem eşlik eder. Bunların çoğunda, gelişen üriner sistem infeksiyonu en sık hastaneye başvuru nedenidir. Tanı ve tedavide gecikme, gelişen ÜSİ atakları sonucu oluşan ciddi renal hasarın en önemli nedenidir. Bu nedenle, üreterosellerde erken tanı ve tedavi kalıcı renal hasarı azaltabilir. Endoskopik dekompresyon, minimal invaziv, kolay, güvenli ve yüksek başarı oranı ile ilk seçenek olmalıdır. Endoskopik dekompresyon, üreterosellerin çoğunda tedavi edici olurken, diğer olgularda düzeltici cerrahi öncesi drenajı sağlamada faydalıdır. Ancak, tekrarlayan ÜSİ ve afonksiyonda nefrektomi ikinci seçenek olmalıdır. Anahtar Kelimeler: Çocuk, Üreterosel, tedavi

Aim: We aimed to investigate the record of our ureterocele cases for the last decade. Materials and Methods: A total of 26 children who treated for ureterocele between 2000 and 2010 were investigated. Results: Fifteen were girl and 11 were boy. Mean age was 2.4 years (7 days-14 years). Five patients had antenatal diagnosis, while 10 presented with UTI, 4 with abdominal pain, 3 with urethral prolapsus of ureterocele, 2 with dificulty in voiding, one hematuri, and one incidentaly diagnosed. Renal damage was present in 21 patiants. Three patients had additional pathology (two ureteral Stone, one bladder fistula). Overall, 11 patients developed VUR. As the primary intervention, endoscopic puncture was performed on 15 patients, endoscopic insicion on 10, and open ureterocele exision and ureteral reimplantation one one patient. During the follow-up period, 3 patients required ureteral reimplantation due to persisten reflux and UTI, while 6 required parcial nephrectomy due to UTI breaktrough and nonfunctioning upper pole. At the last follow-up, 18 patients were free of symptom, 4 lost the follow-up, two had reflux, and died. Conclusions: Ureterocele is mostly associated with duplex system. UTI is the most common symptom presented with ureterocele; one of the most important cause of renal damage is UTI that occur when there is a delay in diagnosis and treatment. Therefore, early diagnosis and treatment may decrease permenant renal damage. Endoscopic decompression of ureterocele which is minimaly invasive, simple, safe and has a high success rate, should be the first modality of choice in the surgical treatment of children with ureterocele. This procedure is sufficient by itself in the majority of such patients. However, partial nephrectomy should be the second choice of treatment in children with recurrent UTI and no improvement of nonfunctioning upper pole. Key Words: Children, Ureterocele, Treatment