Kronik lenfödemin kırık iyileşmesine etkisi (Ratların tibiasında deneysel çalışma)

Amaç: Bu çalışmada Kronik lenfödemin kırık iyileşmesi üzerine etkisi ratlarda deneysel olarak araştırıldı. Materyal metod: Çalışmamızda ağırlıkları 200-250 gram olan 30 adet rat kullanıldı. Her grupta 15 rat olacak şekilde iki grup oluşturuldu. Her iki gruptan üçer adet rat deney süresince telef oldu. GRUP 1(n=12): Lenfödem grubu; İki gruba ayrıldı. GRUP 1A(n=6):Biyomekanik analiz için kullanılanlar. GRUP 1B(n=6):Histopatolojik analiz için kullanılanlar. GRUP 2(n=12):Kontrol grubu; İki gruba ayrıldı. GRUP 2A(n=6): Biyomekanik analiz için kullanılanlar. GRUP 2B(n=6): Histopatolojik analiz için kullanılanlar Kanter ve arkadaşlarının An Experimental Model For Chronic Lymphedema isimli çalışma protokolü kullanılarak lenfödem oluşturuldu. İngüinal bölgeden lenf nodu disseksiyonu yapıldıktan sonra femoral ven ligatüre edildi. Cerrahi sonrası eksize edilen cilt dudakları arada 10 mm'lik aralık kalacak şekilde açık bırakılıp lenfödem oluşturuldu. Lenfödem oluşturulduktan iki hafta sonra her iki grup tibia orta diafizinde kırık oluşturularak intramedüller tespit uygulandı. 8 hafta sonra her iki grupta yer alan ratlar sakrifiye edilip tibialar biyomekanik ve histopatolojik incelemeye alındı. Bulgular: Lenfödemli grup da oluşan kallusun biyomekanik özelliği incelendiğinde stifness ve stress-strain değerleri kontrol grubuna göre düşüktü. (p<0.025). Histopatolojik değerlendirmede lenfödem grubunda oluşan kallusun nedbe benzeri bir doku şeklini aldığı, osteoblastik ve osteoklastik aktivitenin olmadığı kalsifikasyonun düzensiz olduğu görüldü. Kontrol gurubunda ise trabeküler kemiğin oluştuğu osteoblastik ve osteoklastik aktivitenin mevcut, kalsifikasyonun ise düzenli olduğu görüldü. Sonuç: Ratlarda yaptığımız deneysel çalışmaya göre kronik lenfödem kırık iyileşmesini olumsuz etkilemektedir. Ancak insanlarda da bu olumsuz etkinin olup olmadığı ve lenfödemin kırık iyileşmesini hangi mekanizmayla olumsuz etkilediği bilinmemektedir. Başka deneysel ve klinik çalışmalarla bizim bu bulgularımızın desteklenmesi ve geliştirilmesi gerekir.

Object: In this study the effect of chronic lymph edema on fracture regeneration was experimentally researched in rats. Method and material: In our study we used 30 rats that weigh 200-250 grams. Two subgroups of 15 rats were performed. Three rats have died in each group in the period of the experiment. Group 1 (n=12): the lymph edema group .It was divided into two subgroups. Group 1A (n=6): rats used for biomechanical analysis. Group 1B (n=6): rats used for histo pathologic analysis. Group 2(n=12): the control group. It was divided to two subgroups. Group 2A (n=6): rats used for biomechanical analysis. Group 2B (n=6): rats used for histo pathologic analysis The protocol of Canter et all which is named as an experimental model for chronic lymph edema was used to perform chronic lymph edema. The femoral vein was ligatured after dissection of lymph nodes in inguinal region. After surgery the excised skin sides were leaved 10mm apart to perform chronic lymph edema Two weeks after performing lymph edema, fractures were performed in the medial diaphysis of tibia in each group and intra-medullar fixation was used in these fractures. After 8 weeks all the rats of two groups were sacrificed and tibilar histo pathologic and bio-mechanic research was performed. Findings: The stiffness and stress-strain values of callus in chronic lymph edema group was less then the control group in biomechanical analysis (p<0.025). In the histo pathologic evaluation the callus has become a scar like tissue shape and osteoblastic and osteoclastic activity was not seen in the group. Also calcification was not proper in this group. In the control group trabeculary bone was performed osteoclastic activity was present in the group. Also calcification was proper. Result: In this experimental research we found that the chronic lymph edema effects the fracture regeneration negatively. However, the existence of this negative effect in people is not known and the mechanism of this effect is not known. Our findings must be supported by other experimental and clinical studies.