Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesinde Nisan 2010-1 Mayıs 2018 tarihleri arasındaki beyin ölümü vakalarının retrospektif çalışması
Yükleniyor...
Tarih
2019
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Dicle Üniversitesi, Tıp Fakültesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Amaç: Yakın tarihlere kadar “ölüm durumu” kalbin durması ile ifade edilirken; zamanımızda “beyin ölümü” durumunda hastanın kalp atımı olsa bile ölü kabul edilebilmesi, yaşanan değişimi net olarak göstermektedir. “Beyin ölümü” merkezi sinir sisteminin kafatası içinde kalan kısmı olan beyin, beyin sapı ve serebellumun tamamının tüm aktivitelerinin geri dönüşümsüz olarak yitirilmesidir. Türk Nöroloji Derneği beyin ölümü kavramını toplumumuzun bakış açısına uygun olarak “tüm beyin ölümü” olarak kabul eder.1 Tüm beyin ölümü tıbbi ölüm halini ifade etmektedir. Birçok sistemik hastalık, travmalar ve neoplazmlar sonucu beyin hasarı oluşabilmekte ve bu hasar sonucu beyin ölümü gerçekleşebilmektedir. “ Beyin ölümü tanısı koymak, bu olguların organ donörü olma ihtimali nedeniyle büyük bir önem taşımaktadır. Potansiyel donör olabilecek hastaların çoğunluğunu serebrovasküler olay geçirmiş olan, kafa travmalı ve hipoksik ensefalopatili hastalar oluşturmaktadır. 2–4 ”Bu bağlamda nöroloji doktorunun günlük pratiğinde karşı karşıya gelme olasılığı diğer bölümlere kıyasla bir hayli yüksektir. Beyin ölümü gelişen bir hastada meydana gelen hemodinamik değişiklikler, nakledilmesi uygun potansiyel organlar için ciddi tehlikeler oluşturmaktadır. 79 Bu çalışmamızda beyin ölümü olgularının demografik özellikleri ve laboratuvar verilerini içeren retrospektif bir inceleme yaptık. Çalışmamız da 01.04.2010-1 Mayıs 2018 tarihleri arasında tıp fakültemizde beyin ölümü tanı konma oranı, beyin ölümü tanısı konan hastaların hastaneye yatış tanıları, hastalara beyin ölümü tanısı konma süresi, beyin ölümü tanısı konan hastaların organ naklinde donör olma oranı, beyin ölümü tanısı sonrası somatik ölüm arasında geçen süre, beyin ölümü tanısını konması sürecine dahil olan tıbbi branşların oranı, kullanılan yardımcı tetkik ve görüntüleme yöntemleri, olguların hastaneye yatış ve beyin ölümü tanıgünü biyokimyasal laboratuvar değerleri gibi verileri retrospektif olarak inceledik. Bu veriler neticesinde dünya ve Türkiye’de beyin ölümü verileri ile kendi verilerimizin karşılaştırmasını yaptık. Mevcut veriler ile tanı koyma aşamasında varsa eksiklikler ve bu konuda çözüm olarak ne yapılabileceği konularını ele aldık. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada 18.05.2018 tarihinde Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi girişimsel olmayan araştırmalar 185 sayı numaralı etik kurul onayı alındıktan sonra Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesinde 01 Nisan 2010 - 1 Mayıs 2018 tarihleri arasındaki beyin ölümü vakalarının kayıtları retrospektif olarak incelenmiştir. Dahil Edilme Kriterleri: ? Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesinde 01 Nisan 2010 - 1 Mayıs 2018 tarihleri arasındaki beyin ölümü tanısı almış olmak, ? Türk Nöroloji Derneğinin 2014 yılında yayınlamış olduğu beyin ölümü tanı kılavuzunda ki ön koşulları1 karşılıyor olmak, ? Beyin ölümü tanısı alan olgulara nöro-radyolojik görüntüleme (Kranial BT, Kranial MR) yapılmış olması, ? Hastane sistemi ve arşivden elde edilebilen verilerin beyin ölümü tanısını doğrulayabilmesi. Hariç Bırakma Kriterleri: ? 15 yaşından küçük olanlar; ? Retrospektif değerlendirme ile beyin ölümü tanısını koymak için veri eksikliği bulunanlar; ? Nöro-radyolojik görüntüleme (Kranial BT, Kranial MR) yapılmayanlar ya da görüntüleme yapıldığına dair veri elde edilemeyenler. Bulgular: Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesinde 01 Nisan 2010 - 1 Mayıs 2018 tarihleri arasında dahil ve hariç bırakma kriterlerine uyan 54 adet beyin ölümü vakası tespit edilmiştir. Bu olguların 30 (%55,6) tanesi erkek, 24 (%44,4) tanesi kadın cinsiyet olarak belirlendi. En sık tespit edilen hastaneye yatış tanısı 21 (%38,9) olgu ile Hemorajik Serebrovasküler Olay, ikinci en sık sebep olarak 18 (%33,3) olgu ile Travmaya Sekonder Sebepler olarak tespit edildi. Bu olgularının %66,7’sinin hastaneye başvuru sırasında GKS’si 3 olarak tespit edildi. Bu olgular içinde 8 ve altında GKS’si olanların oranı ise %87 olarak tespit edildi. Hastaların hastaneye yatış sonrası beyin ölümü tanı süresi ortalama 7,2 gün olarak hesaplandı. Beyin ölümü değerlendirmesi öncesi hastaların %100’üne (n:54) Kranial Bilgisayarlı Tomografi ya da Manyetik Rezonans görüntüleme yapılmıştır. En sık kullanılan yardımcı tetkikin 18 (%33,33) hastaya uygulanmış Beyin BT Anjiyografi olduğu tespit edildi. İncelenen 54 beyin ölümü olgusunun organ donorü olma oranı 4 olgu ile %7,4 olarak belirlendi. Organ bağışında bulunulmayan olguların red nedenleri incelendiğinde en sık red nedeninin %63 ile ailesel sebepler (n:34) olduğu görüldü. Sonuç: Sağlık çalışanlarının ve hekimlerin hizmet içi eğitimlerle beyin ölümü konusunda bilgilerinin arttırılması ve güncel tutulması beyin ölümü konusunda duyarlılıklarını artıracaktır. Toplumun sosyal projelerle bilgilendirilmesi beyin ölümü kavramının anlaşılmasını kolaylaştıracak ve organ nakli konusunda gelişmeler sağlanabilecektir.
Objectives: Until recently, the “death situation” was expressed by the heart's arrest; in our time, in case of brain death the patient can be accepted as dead even if it is a heart beat, this clearly shows the change. ” Brain death " is the permanent loss of all activities of the entire brain, brainstem and cerebellum, which are the parts of the central nervous system in the skull. The Turkish society of Neurology considers the concept of brain death as “all brain death” in accordance with the point of view of our society. All brain deathrefers to the state of medical death. Many systemic diseases, traumas and neoplasms result in brain damage and brain death can occur after this damage. Diagnosis of brain death is of great importance because of the possibility that these cases are organ donors. Potential donor patients are those with cerebrovascular events, including subarachnoid hemorrhage, head trauma, and hypoxic encephalopathy. In this context, the probability of confrontation in the daily practice of the neurologist is quite high compared to other departments. Hemodynamic changes in a patient who develops brain death are serious hazards to the potential organs to be transplanted. In this study, we performed a retrospective study of demographic characteristics and laboratory data of brain death cases. In our study, which was performed between April 1, 2010 and May 1, 2018, we retrospectively evaluated the rate of diagnosis of brain death, hospitalization diagnoses of patients, duration of diagnosis of brain death, the rate of donor transplantation of the patients diagnosed with brain death, the time between somatic death after the diagnosis of brain death, the ratio of medical branches involved in the diagnosis of brain death, auxiliary diagnostic tests and imaging methods used, the biochemical laboratory values of the patients on the day of hospitalization and brain death diagnosis. Material and Methods: In this study, after the approval of the ethics committee number 185 of the non-invasive studies of Dicle University Medical Faculty on 18.05.2018, the records of brain death cases between the dates of 01 Apr 2010 - 1 May 2018 were examined retrospectively. Inclusion Criteria: ? To be diagnosed with brain death between 01 Apr 2010 - 1 May 2018 in Dicle University Faculty of Medicine ? To meet the conditions of the brain death diagnostic guide published by the Turkish Neurology Association in 2014. ? To have the imaging of cases diagnosed with brain death,To be able to confirm the diagnosis of brain death by data obtained from hospital system and archive. Exclusion Criteria: ? Less than 15 years old; ? Lack of data to diagnose brain death by retrospective evaluation, ? No neuro-radiological imaging (Cranial CT, Cranial MRI) or imaging data were available. Results: 54 cases of brain death were included in the Dicle University Medical Faculty between 01 Apr 2010 and 1 May 2018. Of these, 30 (%55,6) were male and 24 (%44,4) were female. Hemorrhagic CVD with 21 (38,9%) cases diagnosed as the most common hospitalization, the second most common cause was 18 (33,3) cases to secondary trauma. 66.7% of these cases were found to have a GCS of 3 at the time of admission. The rate of patients with GCS at 8 and below was 87%. The mean time to get brain death after hospitalization was calculated as 7,2 days. Cranial computed tomography or magnetic resonance imaging was performed in 100% of the patients (n: 54) before brain death evaluation. CT angiography was performed in 18 (33.33%) patients. The ratio of organ donor to 54 brain death cases was determined as 7.4% with 4 cases. When the reasons of rejection of cases without organ donation were evaluated, the most common reason for rejection was the familial causes (n: 34) with 63%. Conclusion: Increasing the knowledge and keeping up-to-date of health workers and physicians on brain death with in-service trainings will increase their sensitivity on brain death. Informing the society through social projects will facilitate the understanding of the concept of brain death and improvements in organ transplantation will be provided.
Objectives: Until recently, the “death situation” was expressed by the heart's arrest; in our time, in case of brain death the patient can be accepted as dead even if it is a heart beat, this clearly shows the change. ” Brain death " is the permanent loss of all activities of the entire brain, brainstem and cerebellum, which are the parts of the central nervous system in the skull. The Turkish society of Neurology considers the concept of brain death as “all brain death” in accordance with the point of view of our society. All brain deathrefers to the state of medical death. Many systemic diseases, traumas and neoplasms result in brain damage and brain death can occur after this damage. Diagnosis of brain death is of great importance because of the possibility that these cases are organ donors. Potential donor patients are those with cerebrovascular events, including subarachnoid hemorrhage, head trauma, and hypoxic encephalopathy. In this context, the probability of confrontation in the daily practice of the neurologist is quite high compared to other departments. Hemodynamic changes in a patient who develops brain death are serious hazards to the potential organs to be transplanted. In this study, we performed a retrospective study of demographic characteristics and laboratory data of brain death cases. In our study, which was performed between April 1, 2010 and May 1, 2018, we retrospectively evaluated the rate of diagnosis of brain death, hospitalization diagnoses of patients, duration of diagnosis of brain death, the rate of donor transplantation of the patients diagnosed with brain death, the time between somatic death after the diagnosis of brain death, the ratio of medical branches involved in the diagnosis of brain death, auxiliary diagnostic tests and imaging methods used, the biochemical laboratory values of the patients on the day of hospitalization and brain death diagnosis. Material and Methods: In this study, after the approval of the ethics committee number 185 of the non-invasive studies of Dicle University Medical Faculty on 18.05.2018, the records of brain death cases between the dates of 01 Apr 2010 - 1 May 2018 were examined retrospectively. Inclusion Criteria: ? To be diagnosed with brain death between 01 Apr 2010 - 1 May 2018 in Dicle University Faculty of Medicine ? To meet the conditions of the brain death diagnostic guide published by the Turkish Neurology Association in 2014. ? To have the imaging of cases diagnosed with brain death,To be able to confirm the diagnosis of brain death by data obtained from hospital system and archive. Exclusion Criteria: ? Less than 15 years old; ? Lack of data to diagnose brain death by retrospective evaluation, ? No neuro-radiological imaging (Cranial CT, Cranial MRI) or imaging data were available. Results: 54 cases of brain death were included in the Dicle University Medical Faculty between 01 Apr 2010 and 1 May 2018. Of these, 30 (%55,6) were male and 24 (%44,4) were female. Hemorrhagic CVD with 21 (38,9%) cases diagnosed as the most common hospitalization, the second most common cause was 18 (33,3) cases to secondary trauma. 66.7% of these cases were found to have a GCS of 3 at the time of admission. The rate of patients with GCS at 8 and below was 87%. The mean time to get brain death after hospitalization was calculated as 7,2 days. Cranial computed tomography or magnetic resonance imaging was performed in 100% of the patients (n: 54) before brain death evaluation. CT angiography was performed in 18 (33.33%) patients. The ratio of organ donor to 54 brain death cases was determined as 7.4% with 4 cases. When the reasons of rejection of cases without organ donation were evaluated, the most common reason for rejection was the familial causes (n: 34) with 63%. Conclusion: Increasing the knowledge and keeping up-to-date of health workers and physicians on brain death with in-service trainings will increase their sensitivity on brain death. Informing the society through social projects will facilitate the understanding of the concept of brain death and improvements in organ transplantation will be provided.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Beyin ölümü, Donör, Yoğun bakım, Braindeath, Donor, Intensive care unit
Kaynak
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
Sayı
Künye
Demir, H. S. (2019). Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesinde Nisan 2010-1 Mayıs 2018 tarihleri arasındaki beyin ölümü vakalarının retrospektif çalışması. Uzmanlık tezi, Dicle Üniversitesi, Diyarbakır.
