Eşkıyaların merkezi devlet ve feodal otoritelerle ilişkileri

Eşkıyalık, tarihin ilk devirlerinden başlayıp, uygar toplumların oluşumuna kadar geçen süre içerisinde, insanlığın devamlı olarak birlikte yaşamak zorunda kaldığı toplumsal bir olgudur. Eşkıyalık güçsüz devlet yapılarının ortaya çıkardığı bir olgudur. Merkezi devlet gücünün çeşitli sebeplerle zayıf düştüğü dönemlerde ekonomik ve sosyal yasalar geçersiz hale gelir; her çeşit haksızlık alıp yürür. Merkezi devlet otoritesinin çöküşü zulüm ve haksızlıkları artırır. Bu tür olumsuz koşullar toplumda bir hak arayışı, başkaldırı ve ayaklanma türü olan eşkıyalığı doğurur. Ayrıca yerel yönetim birimlerindeki olumsuzluklar da eşkıyalık faaliyetlerini körükler. Özellikle yöneticilerin yöre ahalisinden olduğu ve birtakım karmaşık yerel ilişkilerin içinde olduğu kesimler eşkıyalığa en elverişli bölgelerdir. Söz konusu bölgeler sosyo-ekonomik açıdan geri kalmış, merkezi otoriteden uzak ve ilgisiz kaldığı sürece, feodal güçlerin halkı yönlendirme kapasitesi yüksek, merkezi devlet politikalarının etki gücü düşük olur. Pre-kapitalist dönemi yaşayan ve toprak sahiplerince yönetilen bu bölgelerde, yörenin önde gelen yerli aileleri arasında daimi rekabet, eşkıyalara doğal bir talep yaratır ve onlara politik bir önem kazandırır. Bu yüzden yerel yönetimi elinde bulunduran feodal otoriteler, eşkıya ile uzlaşmak zorunda olmaktan ziyade; bundan çıkar sağlarlar.

Banditry is a social phenomenon that begins from the first periods of history to the formation of civilized societies. Banditry is a phenomenon raised by powerless state structures. Economic and social laws become invalid in times when the central state power becomes weak for a variety of reasons; all kinds of injustice goes on. The collapse of the central state authority increases the persecution and injustice. Such adverse conditions cause the emergence of banditry, a form of insurrection and insurrection in society. The unfavourable behaves in the local government units also encourage banditry activities. Particularly where the rulers are from the local population and some complex local relations exist, the regions are most favorable for banditry. As long as these regions are socio-economically backward and far from the central authority and remain indifferent, feudal forces have a high capacity to direct the people and the influence of central state policies is low. In these precapitalist and territorial governed areas, permanent competition among the leading indigenous families of the region creates a natural demand for bandits and gives them a political importance. Therefore, the feudal authorities holding the local government, rather than having to compromise with the bandit; they benefit from it.