Sened-i İttifak’tan mütareke dönemine kadar Türkiye’de anayasal ve siyasal değişim süreci

19. yüzyılın başından itibaren Osmanlı İmparatorluğu‟nda büyük bir değişim süreci başladı. Bu değişimi tetikleyen iç ve dış faktörler vardı. Bir süreklilik taşıyan değişim sürecinin amacı, imparatorluğun birliğini korumak ve diğer ülkeler karşısında güç kaybını durdurmaktı. Süreç içinde hukuki, siyasi, ekonomik ve toplumsal alanda birçok düzenleme yapıldı, devleti modernleştirmenin fikri ve kurumsal temelleri atıldı. Osmanlı modernleşmesi, bürokratik bir karakter taşıyordu. Sürece yön veren düşünce, devleti kurtarmak düşüncesiydi. Sürecin en etkili aktörleri ise Jön Türkler ve onların içinden çıkan İttihat ve Terakki Cemiyeti‟ydi. İTC, önce II. Abdülhamid‟e karşı çok sert bir muhalefet sergiledi, sonra iktidarı eline geçirdi. İktidarı döneminde İTC, bir taraftan modernizasyona hız verdi, bir taraftan kendi hegemonyasını kurdu. İTC‟nin mutlak iktidarı, içte ve dışta bir yıkımla sonuçlandı

Since the beginning of the 19th century, a great transformation has started in the Ottoman Empire. There were internal and external factors that triggered this change. The aim of this continuous change was to protect the unity of the empire and stop the loss of power against other countries. During the process, many legal, political, economic and social arrangements were made. The intellectual and institutional foundations of modernizing the state were laid. Ottoman modernization had a bureaucratic character. The thought that guided the process was to save the state. The most influential actors of the process were the Young Turks and the Committee of Union and Progress (ITC) that emerged from them. ITC, firstly showed a very hard opposition against II. Abdulhamit and then took power in his hands. During his reign, ITC accelerated modernization on one hand and established his own hegemony on the other. The absolute power of the ĠTC has resulted in destruction both inside and outside