Diabetes mellitus, alveolo-kapiller membrandan difüzyonu veya diğer solunum fonksiyonlarını etkiler mi?

Abstract

En sık görülen endokrin hastalık olan diabetes mellitusta (DM) çeşitli solunum fonksiyon anormallikleri tanımlanmış olmasına karşın bazı araştırmaların sonuçlan birbirleriyle çelişir durumdadır. Bu çalışmada DM'un alveolo-kapiller membrandan difüzyonu veya diğer solunum fonksiyonlarını etkileyip etkilemediği ve diyabetik mikrovasküler komplikasyon (mikroanjiopati) varlığının solunum fonksiyon bozukluklariyle muhtemel ilişkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Tip 1 DM'lu 21 ve tip 2 DM'lu 23 hastada ölçülen zorlu vital kapasite (FVC), 1. saniyedeki zorlu ekspiratuar hacim (FEVı), FEVı/FVC, zorlu ekspiratuar akım %25-75 (FEF %25-75), karbon monoksit difüzyon kapasitesi (DLCO) ve spesifik difüzyon kapasitesinin (DLCO/ V A) ortalama değerleri 21 kontrol olgusununkiyle karşılaştınlmıştır. Ayrıca retinopati veya mikroalbüminüri gibi diyabetik mikroanjiopatisi olan hastalardaki solunum fonksiyon test (SFT) parametrelerinin ortalama değerleri mikroanjiopatisi olmayanlannkiyle karşılaştınlmıştır. Tip 1 DM'lu olgulann FEVı/FVC dışındaki SFT değerlerinin kontrol grubuna göre belirgin derecede azaldığı saptanmıştır (p<0,001). Tip 2 DM'lu olgularda ise FEVı/FVC de dahil ölçülen tüm parametrelerin kontrol grubuna göre anlamlı derecede düşük olduğu bulunmuştur (sırasıyla p<0,05, <0,001, <0,001, <0,001, 0,001 ve <0,05). Hem tip 1 hem de tip 2 DM'lu olgularda diyabetin süresi ile gerek DLCO gerekse DLCO/VA arasında anlamlı negatif korelasyon saptanmıştır. DLCO ve DLCO/VA'mn retinopati veya mikroalbüminüri gibi mikrovasküler komplikasyon (mikroanjiopati) gelişenlerde gelişmeyenlere göre belirgin olarak azalmış olduğu gözlenmiştir. Sağlıklı bireylerle kıyaslandığında hem tip 1 hem de tip 2 DM'lu olgulann solunum fonksiyon testlerinin restriktif özellikler taşıyan hafif bozulma gösterdiği, en belirgin bozulmanın pulmoner difüzyon kapasitesinde meydana geldiği, bu durumun da DM'da gelişen pulmoner mikroanjiopati ile ilişkili olduğu ve olguların takibinde, özellikle mikroanjiopatinin belirlenmesinde DLCO ölçümünün de yararlı olabileceği sonucuna vanlmıştır.

Several respiratory function abnormalities have been identified in diabetes mellitus (DM) which is the most common endocrine disease. Neverthless, results of some reports are contradictory. Here it is aimed to determine whether DM impairs diffusion of gases across the alveolar capillary membrane or other respiratory functions, and if so, to determine any possible relation between the presence of microvascular complications (microangiopathy) and respiratory function abnormalities. Mean values of forced vital capacity (FVC), forced expiratory volume in one second (FEVi), FEVi/FVC %, forced expiratory flow %25-75 (FEF %25-75), carbon monoxide diffusing capacity (DLCO, transfer factor), and specific carbon monoxide diffusing capacity (DLCO/VA, transfer coefficient) obtained from 21 patients with type 1 DM and 23 patients with type 2 DM were compared to those of 21 healthy control cases. Furthermore, mean values of these pulmonary function tests' (PFTs) parameters in cases with diabetic microangiopathy, such as retinopathy or microalbuminuria were compared to those values in cases without microangiopathy. All PFTs parameters except FEVi/FVC % in patients with type 1 DM were detected to be significantly reduced, when compared to those in the control cases (pO.001). All PFTs parameters (including FEVi/FVC %) in patients with type 2 DM were also lower than those in the control group (p <0.05, O.001, <0.001, <0.001, O.001, and <0,05, respectively). A significant negative correlation was detected between the duration of diabetes and either DLCO or DLCO/VA in both types of DM. In addition, both DLCO and DLCO/VA were found to be significantly reduced in cases with diabetic microangiopathy. It is concluded that; 1) PFTs are mildly altered in patients with type 1 and type 2 DM, when compared to heatlhy controls, 2) the most significant impairment occurs in pulmonary diffusing capacity, the situation being related to presence of pulmonary microangiopathy which may develop during the coarse of DM, and 3) measurement of DLCO may be a helpful method in follow-up of diabetic patients, especially for determining the development of diabetic microangiopathy.